Dziś święto. Najważniejsze święto w Norwegii. Jednocześnie dzień niepodległości i święto konstytucji, bo w roku 1814 w Eidsvoll podpisano konstytucję głoszącą suwerenność Norwegii. Niepodległość trwała 3 miesiące, ale kolejny właściciel Norwegii – król Szwecji – zachował większość jej ustaleń, więc ostatecznie wszystko się dobrze skończyło.
Tego dnia główną ulicą Oslo, Karl Johanns Gate, przechodzi od dworca, obok Stortingu, aż do pałacu królewskiego parada dzieci. Pomiędzy poszczególnymi szkołami przechodzą też, grając, dorosłe orkiestry z tych dzielnic. Z okna Stortingu macha do nich prezydent parlamentu, a na końcu trasy wita dzieci z balkonu rodzina królewska. Cała ulica pełna jest ludzi z flagami – zwykle w bunadach, tradycyjnych strojach ludowych, różnych dla różnych rejonów Norwegii. (Słowo bunad wywodzi się także ze staronordyckiego búnaðr – sprzęt gospodarstwa domowego, ubranie. Na kostiumy ludowe – folkedrakter – używa się go dopiero od XX wieku, ale za to dość zdecydowanie).
Jest pewna grupa, która bunad nie nosi, a są to russy, o których już pisałam. Czasami idą wszyscy razem, na końcu, w tym roku – grupy russów szły ze swoimi szkołami. Dziś ostatni raz idą w barnetoget – paradzie dziecięcej. W najbliższych tygodniach czekają ich matury, więc już koniec zabawy.
Flagi w oknach, na masztach przy domkach. Tłumy ludzi bunadach, wymachujących flagami. W sklepach – wiązanki granatowych, czerwonych i białych kwiatów. Nawet wystawy sklepów dostosowuje się do nastroju i wymienia na ten dzień na pełne granatu, bieli i czerwieni.
Wspaniale było spędzić ten dzień w Oslo i z Bartkiem. 7 lat temu 17. maja byłam również w Oslo, ale – całkiem sama. I tak dobrze wspominam tamten dzień, ale ten – przyćmił tamto święto. Od teraz będę wspominać ten dzień.
Czy Bartek dalej kaszle?