Kategoria: życie na emigracji

Wczoraj przyleciała młodsza siostra Basi, Gosia. Po obiedzie wybyły na miasto, ja – na podwórko. Dziś znów dzień na mieście, podczas gdy ja w pracy do 16 (ostatni dzień odrabiania przyszłego poniedziałku), a potem na podwórku i w sklepie. Bo… przyszła karta bankowa!

Nie pisałam o tym, ale zgubiłam kartę. Zorientowałam się w nocy z soboty na niedzielę tydzień temu. Ostatni raz miałam ją w ręce płacąc za chleb w czwartek 24.05 – i stamtąd ostatnia transakcje zapisana przez bank. Poszłam do pracy w niedzielę i po upewnieniu się, że nie ma jej nigdzie – zadzwoniłam do banku, zablokowałam i zamówiłam nową.

I tu zaczął się wyścig z czasem – zdążą wysłać przed przyjazdem moich rodziców? (Gdyby nie, byłam już umówiona z Basią, która wybrałaby mi trochę pieniędzy). Zdążyli. Mam kartę, już sprawdziłam – działa.

Dziewczyny wróciły po 21 z szalonej eskapady. Siedziałyśmy na balkonie, prowadząc nocne Polek rozmowy. Jutro na wyspę!

Oto dziś dowiedziałam się, że miałam przyjemność spędzić tu rekordowy miesiąc. Najcieplejszy maj w Oslo odkąd prowadzi się takie notowania.

Skłamałabym, twierdząc, że mnie to wcale nie martwi. Ale nie powiem, że mnie to nie cieszy. Bo mi tu ciepło, słonecznie i dobrze. Dni są długie – słońce wschodzi o 4:10, zachodzi o 22:20. Właściwie przez całą noc niebo tylko nabiera granatu, już nie czernieje. Te długie dni są słoneczne i przyjemne – o pracy można jeszcze pojechać na miasto, posiedzieć na ławce nad morzem,  z książką w ręce.

Teraz odrabiam wcześniejsze wyjście w poniedziałek, więc pracuję do 16:00. O 16:00 mogę spokojnie sobie wyjść za blok i ćwiczę w słońcu, na trawie. Nie przeszkadzam dzięki temu Basi.

Nie mogę narzekać na tę pogodę, dla mnie jest idealna. Martwi mnie jednak stopień zagrożenia pożarowego w okolicznych lasach. Jest za sucho. Czekam na burzę. Na przykład taką, jak ostatnio we Wrocławiu.

Zdjęcie autorstwa Blachowa. Prawdziwa wrocławska burza. Tęsknię za taką.

I w sumie nie mam dziś nic do napisania. Wszystko co się wydarzyło, wydarzyło się daleko, u moich bliskich, w Polsce. Więc tęsknię.

Między 16:00 a 16:30 miałyśmy dzień otwarty czyli visning. Tym razem to nie my biegłyśmy oglądać mieszkanie, ale to nasze mieszkanie było oglądane. Przyszły 4 zestawy ludzi: trójka Włochów, para Norwegów, para Norweg+przyjezdna z dzieckiem (przyszli bez dziecka, dziecko wynikło z rozmowy), para obcojęzyczna i bardzo małomówna. Najbardziej gadatliwi byli oczywiście Włosi.

Pytania były nawet udane: o ciszę, o kurz, o kaloryfery, o przedszkole, o sklepy czy przystanki metra, etc. Mówiłam o absurdzie domofonowo-dzwonkowym (że zarówno domofon jak i dzwonek do drzwi jest przy drzwiach wejściowych do przedpokoju dzielonego z Tomasem z kawalerki – i go nie słychać u nas, zresztą, pukania też, no bo jak, więc jak się czeka na gości to trzeba na oścież drzwi otwarte zostawiać), mówiłam o kurzu z budowy i o tym, jak dobrze wyciszone są ściany, i jak fajne jest ogrzewanie podłogowe. Basia opisywała odległości do przystanków, sklepów i mówiła o szczelnych oknach, ogólnie – było miło.

Poza tym popołudniami i wieczorami gram w grę. Tym razem jest to gierka online, w której staram się nie głodować – czyli jak w życiu – a razem ze mną stara się o to mój mąż. Totalnie jak w życiu. W życiu jednak nie ma grafiki jak z filmu Burtona i dziwacznych walczyków, wygrywanych w najdziwniejszych momentach (chyba że liczyć te rozbrzmiewające w mojej głowie), w życiu rzadko biega się po lesie zabijając pingwiny czy żaby… No i ja na przykład w prawdziwym życiu nie ścięłam jeszcze żadnego drzewa. A i walczyć z cieniami na śmierć i życie zdarza mi się tylko metaforycznie. Gra jest w niepokojący sposób wciągająca mimo oczywistego braku fabuły.

Tu zabił mnie jakiś straszny potwór i zmieniłam się w duszka. I jestem smutnym duszkiem. Poza potworami zabija ciemność, zimno, gorąco, tytułowy głód, przemoknięcie czy strach.A tu przyglądam się, jak zamarzły walczące z psami muflony. I psy też.

Spieszę donieść, że obie zaliczyłyśmy Bergenstest – egzamin norweski na wyższym poziomie. Można świętować!

Żeby dodać do szampana nutkę goryczy – gorzej poszedł ustny. W egzaminie pisemnym zaliczone wszystkie części, czyli cały test zaliczony. W ustnym na 6 kryteriów – dwa pozostają niezaliczone: grammatikk i uttale czyli gramatyka i wymowa. Gramatyka czyli np. umieszczanie odpowiednich słów w odpowiednim miejscu zdania. Daję radę na papierze, ale w żywej mowie jest mi trudno i często coś przestawię. Nie zaburza to komunikacji, ale jest błędem. No i wymowa. W opisie tego kryterium oceny podali, że żeby zaliczyć wystarczy, by wymowa nie uniemożliwiała zrozumienia – że akcent z języka ojczystego nie powinien przeszkadzać w rozmowie. Cóż, tu wydaje mi się, że mój, choć jest mocny i ewidentnie polski, nie powinien uniemożliwiać zrozumienia.

Zaskoczyło mnie, że zaliczyłam wszystkie inne kryteria: produksjon czyli wyrażenie swojego zdania i jego obrona, ord og uttrykk – dosłownie słowa i wyrażenia czyli bogactwo językowe, flyt czyli płynność, interaksjon – interaktywność? Ja to zapamiętałam inaczej, ja bym sobie tylko tę obronę swojego zdania zaliczyła.

Jednak to pisemny egzamin liczy się bardziej, to pisemny daje certyfikat. Ustny jest wymagany dodatkowo jedynie w norweskiej służbie zdrowia. Z nią staram się nie mieć do czynienia.