Jestem kobietą pracującą

Przełożona zgodziła się, żebym jednak odrobiła długi weekend w Polsce (2 dni: 11 i 12 września), zostając dłużej w pracy – ale w obrębie miesiąca. Otrzymawszy tę odpowiedź w środę, miałam już tylko 8 wrześniowych dni roboczych przed sobą, więc rachunek prosty: dwa ośmiogodzinne dni pracy to dwie nadgodziny codziennie przez osiem dni. Więc w tygodniu pracuję 10 godzin. Ostatnią godzinę spędzam w całkiem pustym biurze.

Dodatkowo ten weekend był pracujący – a przecież nie przyjechałam tu odpoczywać. Zresztą, cały tydzień pełne zachmurzenie, a i w przyszłym nie zapowiadają poprawy.

Więcej czasu przed monitorem już nie spędzę, proszę o wybaczenie i wyrozumiałość. Dobrej nocy!

Konto bankowe czyli komedia omyłek

Wszystko zaczęło się po sprawdzeniu przez Basię, że w rejestrze mieszkańców (folkeregisteret) mamy już nadany przez urząd podatkowy (Skattetaten) tymczasowy numer personalny (D-nummer). Basi dane zawierały błąd w adresie stałym, w Polsce, moje – błąd w adresie tymczasowym (zamiast Ulvenveien urzędnik wpisał Ullevålsveien). Nie dało się tego zmienić przez stronę urzędu, trudno…

4.08. piątek – zarejestrowałyśmy się w DNB przez internet, jako adres do korespondencji podając adres pracy (Ulvenveien) otrzymałyśmy potwierdzenie z banku (Takk for at du vil bli kunde hos oss), i informację, że przekażą nam mailem kolejne questy polecenia, które musimy wypełnić na trudnej drodze poszukiwacza przygód petenta.

11.08. piątek – mail z banku – o tym, że musimy przesłać im pocztą kserokopie dokumentów: paszport, D-nummer, umowa o pracę. Koniecznie pocztą: Må sendes i posten. På grunn av sikkerhets- og personvernhensyn kan ikke tilleggsinformasjonen sendes med e-post, kun som brev i posten.

14.08. poniedziałek – w pracy skopiowałyśmy dokumenty i po pracy wysłałyśmy je do banku. Czekamy.

18.08. piątek – mail z banku, dostali przesyłki: Takk for tilsendt tilleggsdokumentasjon. Musimy iść do banku pokazać się z paszportem (Tak, tym, którego kopię już wysłałyśmy do banku!) i pracownik wykona kopię tego dowodu tożsamości.

19.08. sobota –po tej 10ej pojawiłyśmy się w banku na Storo, Vitaminveien, z paszportami i pracownik wykonał kopie tych dowodów tożsamości. Zapytany, czy może jest opcja, by zmienić od razu adres, bo mamy podany adres pracodawcy, a mamy już mieszkanie – odparł, że nie. Że to dopiero po założeniu konta. No cóż, trudno – poszłyśmy.

…Czekamy…

6.09. środa – Basia dostała umowę z DNB pocztą, na Ulven, z poleceniem podpisania jej i odesłania pocztą.

8.09. piątek – dzwonię: pani mówi, że dziwne, że wysłano na dobry adres (Ulven), i to 28ego sierpnia, zaznacza w systemie, by wysłać jeszcze raz. Upewniam się, że Ulven, bo, mówię jej, że w folkeregisteret mam Ullevål, ona zapewnia mnie, że Ulven.

15.09. piątek – dzwonię: inna pani mówi że w systemie mam adres Ullevål i że zmieni mój adres na domowy (ani Ulven ani Ullevål, a Løren), ale nie może dziś, tylko we wtorek, bo musi minąć co najmniej 10dni od wysłania, a wysłali mi w piątek, 8ego września ponownie.

19.09. wtorek – Basia dostaje pocztą token;
dzwonię: pani mówi, że wysłano do mnie 15ego jednak jeszcze raz, i żebym poczekała, zapewnia, że użyto adresu na Ulven, ale zapewnia, iż zmieni adres na domowy, jeśli pod koniec tygodnia zadzwonię.

20.09. środa – dostajemy obie do pracy reklamy ubezpieczenia na życie z DNB. Basi jest zaadresowana dobrze – na Ulven, moja – na Ullevåll. Chcę się pozbyć tego Ullevål z życiorysu. Wchodzę na stronę folkeregisteret – żeby zmienić adres trzeba się zalogować, używając numeru BankID. Żeby mieć numer BankID trzeba mieć konto. Żeby mieć konto, trzeba otrzymać papiery. Żeby otrzymać papiery trzeba zadbać, by mieć prawidłowy adres w systemie. Żeby poprawić adres – trzeba mieć BankID… JF§22.

21.09. czwartek – Basia dostaje kartę;
dzwonię: pani mówi, że nie ma opcji, by zmienić adres przez telefon, że muszę zmienić w bazie folkeregisteret (przez internet próbowałam, nie dało się, a Skattetaten pracuje 9-15 i ma notorycznie zajętą linię telefoniczną…), albo pofatygować się do banku. I wątpi, bym mogła na miejscu podpisać umowę.

23.09. sobota – dzisiaj – Mam numer swojego konta!

Bank otwarty jest od 10:00, zaczynamy pracę o 12:00, więc na 11:00 jedziemy na Storo, by zmierzyć się po raz kolejny z norweskim systemem bankowości. Kolejka, rozgardiasz, ludzie stoją przy komputerach, kombinują, pracowników jest trzech, uwijają się wokół klientów, wreszcie – jeden z nich nas zauważa, podchodzi.

Wyjaśniam, że chciałabym zmienić swój adres, bo nie dochodzi do mnie umowa (avtaledokumentene). Pyta, czy mam token, bo mogę to sama zrobić. Tłumaczę, że właśnie nic nie mam, nie mam też konta i umowy, bo nic nie dochodzi do mnie, bo jest jakiś problem, chyba wysyłają nadal na błędny adres z folkeregisteret… Pan sprawdził, mówi, że jako domyślny to mam Ulven, nie Ullevål z folkeregisteret… pokazuję mu reklamę, która do mnie przyszła, zaadresowaną na Ullevål. Pracownik banku pyta: to dlaczego doszła. Tłumaczę, że może listonosz wiedział, gdzie jest UPS, może znał nazwę firmy, skojarzył. Pracownik bierze moją umowę najmu, siłuje się chwilę z systemem, w końcu woła na pomoc kolegę. Udaje się. Adres zostaje zmieniony.

Rzutem na taśmę, wątpiąc w powodzenie tej misji, nieśmiało pytam – czy jest taka możliwość, żeby wydrukować tę umowę, żebym nie musiała czekać na list, a potem wysyłać jej znów listem, że najłatwiej i najszybciej, gdybym mogła to podpisać i tyle…

O nieba! Koleś pokiwał głową i poszedł, i wrócił z papierami, i ja je podpisałam, i dostałam kopię umowy z moim numerem konta!

Podziękowałam, pozostając w głębokim szoku. Najgłębszym.

W przyszłym tygodniu przyjdzie do mnie pocztą na zmieniony, domowy adres, token i karta płatnicza.

Mam nadzieję, ze ta historia rodem z Barei wzruszyła moich czytelników, wprawiła w osłupienie, zmroziła krew w żyłach czy zmusiła do histerycznego śmiechu, w każdym razie – wywołała emocje. Więcej takich historii w najbliższym czasie nie przewiduję.

Biblioteka i jesień

Jesień przyszła. Nie spóźniła się ani minuty, gdy tylko wybiła jej pora – zajęła miejsce, opuszczone już jakiś czas temu przez lato. Teraz za oknem pada deszcz, uparcie, uciążliwie pada.

Idealnie, by siedzieć w domu z książką.

Jest taki dowcip. O studentkach, ale absolwentki też się nadają:
Kłócą się absolwentki dziennikarstwa, ekonomii i polonistyki – czy lepiej mieć męża czy kochanka.
– Kochanka! – upiera się dziennikarka. – Brak monotonii, a jak podróżujesz w związku z pracą to co port, to i facet. Więc tylko kochanek!
– Męża – mówi po chwili zastanowienia absolwentka ekonomii. – Mąż to stabilizacja, łatwiej zadbać o finanse, wiadomo, czego się spodziewać. Bezpieczniej.
Polonistka zastanawia się chwilę, po czym mówi:
– Najlepiej jest mieć i męża i kochanka. Kochanek myśli, że jesteś u męża, mąż myśli, że u kochanka, a ty tymczasem tup, tup, tup do biblioteki.

I to właśnie zrobiłyśmy wczoraj z Basią – wybrałyśmy się do biblioteki, odebrałyśmy karty i znalazłyśmy mitologie nordyckie. Idealnie, żeby teraz kose seg z książką.

Elvelangs i fakkellys

Równonoc. I jednocześnie początek trzeciego miesiąca w Norwegii. Ale równonoc oznacza pożegnanie się ze światłem – teraz go będzie mniej niż mroku.

 

Z tej okazji wzdłuż przepływającej przez Oslo rzeki mieszkańcy miasta (bo naprawdę wiele grup ze szkół, domów kultury i innych takich angażuje się w akcję) oświetlili brzeg rzeczki inaczej niż zwykle.

W kilku miejscach stały też sceny, ale większość grup nie potrzebowała nagłośnienia. Stały więc chóry, siedzieli gitarzyści, tańczyły Cyganki, Amnesty International zbierało podpisy, by ratować Birmańczyków, chłopcy wirowali w fireshow… Działo się.

 

Co prawda nie był to Łódzki Festiwal Światła i Ruchu (LMF), większość instalacji składała się w dużej części z odpadków, ale i tak było świetnie.

To wyjście to pomysł Basi. Wróciłyśmy zmęczone i szczęśliwe. Na dobranoc – człowiek śpiący na katafalku pod mostem: 

 

O czym śnią androidy

Dyskusyjny klub książki fantastycznej im Leonarda Nimoya spotkał się, by omówić pozycję Phillipa Dicka – „Czy androidy śnią o elektrycznych owcach”.  Klub spotkał się daleko, ale jak już przedtem, nowoczesna technika – science, ale nie fiction – pozwoliła mi być obecną.

Dziwi mnie, że nie wszyscy podzielają mój zachwyt. Ta powieść już za pierwszym razem była dla mnie objawieniem. Mnogość wątków (nie wątków zawierających akcję, ale takich – powodów do przemyśleń) zaparła mi dech. Teraz, gdy po latach wróciłam do tej książki – dalej nie daje spokoju.

Kto jest nam bliższy – ten, kto czuje jak my, czy ten, kto myśli jak my? Co czują zwierzęta, co my czujemy do zwierząt? Co określa nasze człowieczeństwo? Do czego i kogo ogranicza się nasza empatia i co to dla nas znaczy? Jak odróżnić sztuczne od naturalnego? Co w nas jest sztuczne, a co naturalne i – czy to wpływa na to, jak bardzo jesteśmy prawdziwi?

Świat sztucznych uczuć, sztucznych zwierząt, sztucznych ludzi – zapadający się w chaosie – to wizja co najmniej niepokojąca.

O sztuczności i naturalności w mówieniu mówił też dziś do mnie prof. Bralczyk – a ja go słuchałam, robiąc nadgodziny w pracy. Cytował mojego ulubionego Mickiewicza: „Język kłamie głosowi, a głos myślom kłamie”. Mówił – jak zawsze – ciekawie, zabawnie, dobrze.

Krewetki

Dziś będzie o jedzeniu. I ja i Basia lubimy ryby, owoce morza. Stąd pomysł na dzisiejsze danie – pizzę z krewetkami.

Pizzą uczciliśmy przeprowadzkę, pizza była daniem przygotowanym z gośćmi – ta zaś pizza jest wyrazem świętowania faktu, że przynajmniej jedna z nas ma konto bankowe. Nie jest to bynajmniej koniec historii z bankiem norweskim, z zakładaniem konta dostępu, etc. Kiedy ta historia wreszcie się skończy happyendem – opowiem ją ze wszystkimi szczegółami. Jest to jednak ważny krok i dobrze uczcić go pizzą.

A jeśliby ktoś chciał się dowiedzieć, jak się obiera krewetki – proszę – oto instruktaż. I Gesslerowa może się przy mnie schować!

<UWAGA! OBS OBS OBS!!! tylko dla widzów o mocnych nerwach!>

 

Polityka duża i mała

W Norwegii odbywały się ostatnio wybory. Właśnie odbywały, a nie odbyły, bo trwają dłużej niż w Polsce. Można tu podobno głosować przez dwa tygodnie.

No, ale jest już po i wiadomo, że prawica utrzymała się przy władzy. A piszę o tym dlatego, że długo o tym dziś rozmawialiśmy w klubie esperanckim – było przemiło, ciekawie, zabawnie. Polityka może być przyjemna, może się obejść bez nachalności, wywyższania, bez zbyt gorących emocji.

Opowiadałam trochę o systemie w Polsce (ale co ja tam wiem). Trochę o wyborach, trochę o progu, trochę o reformie szkolnictwa. Ale nie dla mnie wielka polityka.

Za to jest też polityka mała, dotycząca tego, co bliskie, choć teraz dalekie. Np. budżet obywatelski. Od kilku dni można głosować na projekty we Wrocławiu. To moje miasto, do niego wracam, o nim myślę. Wrocławian, którzy to czytają – zachęcam: sprawdźcie, co się dzieje w pobliży, co Wam jest bliskie – i zagłosujcie.   Oto moje typy: 

(Najważniejszy dla mnie projekt to 50 – zielona rowerowo-piesza obwodnica Wrocławia. Ze względu na to, że mam piękny rower i rodzinę, która uprawia ogródki przy Ślężnej)